چکیده

انسان برای این که بتواند خود را با دیگران هماهنگ کند و در حال مسالمت به سر برد،  شایسته است که،  دامنۀ حب ذات و خودخواهی را محدود کند و در ایجاد موازنه میان خود دوستی و نوع دوستی  و همکاری با مردم،  و دراز کردن دست یاری به سوی آنان ، بکوشد. تسلط برنفس، سبب به وجود آمدن جامعه ای سالم و درست می شود. از این رو برای بهبود حالت بشریت یکی از منع کردن برخی از اعمال رفتار وخواست های نفسانی است که توسط ادیان مختلف ، به بشریت رسیده است  و تمام بدی های عالم ، درقالب دستورات الهی به بشریت صادر گردیده و انجام فعل هریک از آنها را گناه دانسته اند و در گذشته اکثریت قریب به اتفاق افرادی که به ادیان روی آورده بودند،  از آن دستورات کاملاً متابعت می کردند،  به همین دلیل هم در جوامع گذشته ، آلودگی، بیماری، بی مبالاتی ، پستی و اعمال خلاف کمتری در بین افراد، مشاهده می شد و این بهترین روشی بود  تا  این که مردم تحت نفوذ و تأثیر درست اندیشی و اعمال پاک قرار دهد و از بی بند و باری های فردی واجتماعی و..... برهاند.  در مقاله حاضر در باب عفو و صلح و دوستی در توسعه سلامت از منظر ادیان با روش توصیفی ـ تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای مورد بررسی قرار داده است. نتیجه حاصل از این تحقیق اثبات رابط عفو و صلح و دوستی با توسعه سلامت از دریچه دستورات ادیان توحیدی به عبارتی تحقق مطلوب مکاتب ادیان با سلامتی  نقش اساسی دارد.

 

 

واژگان کلیدی : عفو ، صلح ، دوستی ، سلامت ، ادیان (اسلام ، مسیحیت ،یهودیت)، توسعه